Ulusal Yarış Heyecanı Başladı

62. Milletlerarası Antalya Altın Portakal Sinema Festivali’nde Ulusal Yarış heyecanı başladı. Atatürk Kültür Merkezi (AKM) Aspendos Salonu, dün iki müsabaka sinemasını ve gruplarını ağırladı. 

Gerçek bir olaydan, 2015’te Bingöl’e düşen gök taşlarından yola çıkarak gök taşlarının yol açtığı kıssaları, kara mizah lisanıyla anlatan “Sahibinden Rahmet” sinemasının gösteriminin akabinde yönetmenler Gözde Yetişkin ve Emre Sert, oyuncular Cem Yiğit Üzümoğlu, Mehmet Şeker, Ozan Çelik, sanat yönetmeni Aras Bilkin ve manzara yönetmeni Arınç Arısoy, seyircilerden gelen soruları cevapladı.  

Filmin çıkış noktasının bir radyo haberi olduğunu söyleyen direktör Beğenilen Yetişkin, bu haberi nasıl sinema kıssasına dönüştürdüklerini şöyle anlattı: “Haberde çok az bir meteorun Türkiye’ye düştüğü, içinde demir, uranyum filan olduğu söyleniyordu. Köylüler de işte bu taşı satmaya çalışıyordu. Dönemin Ekonomi Bakanı Mehmet Şimşek, Twitter’da bir anket açmıştı; bu köylülerden gelir vergisi alalım mı, almayalım mı, diye. Köylüler de buna reaksiyon gösteriyordu; ‘Allah bize bunu gökten göndermiş, bunun ne vergisini vereceğiz?’ diye. Türkiye’nin işte bu sıkışmışlığını yansıtabileceğimizi düşündük bu mevzu üzerinden”

Konuyu bir kara mizah kıssası olarak işlemelerinin sebebi sorulduğunda ise direktörlerin karşılığı; bir tecihten fazla ‘hayata bakış’larını işaret ediyordu. Sert; “Bizim gerilimle çaba formumuz, dalga geçmek, gülmek üzerine kurulu” derken Yetişkin; “Çok komik, eğlenceli anlarda da illa can sıkan bir şeyler söyleme alışkanlığımız var” kelamlarıyla ortağını tamamladı. 

“Tek başımıza iş yapmayı bilmiyoruz”

Seyirciler, sinemanın; biri bayan biri erkek, iki direktör tarafından çekilmiş olması üzerine de sorular yöneltti gruba. “Çocukluktan beri arkadaşız, her şeyi birlikte yaptık. Tek başımıza iş yapmayı bilmiyoruz açıkçası” diyen Sert, kelamlarını şöyle sürdürdü: “Ama iki kişi yapmak, şahane. Zira başarıyı da başarısızlığı da paylaşıyorsunuz. Gerilimi paylaşıyorsunuz. Bazen vardiyalı çalışıyorsunuz. Bazen biri ‘batırdık’ diyor, öbürü ‘ben toplarım’ diyor. Bazen o tatlı kız oluyor, ben berbat adam oluyorum. Bazen ben cellat oluyorum, Beğenilen cadı oluyor. Bir istikrarını buluyoruz” 

Oyuncular da iki direktörlü çekimi kendi açılarından kıymetlendirdi. Cem Yiğit Üzümoğlu, “Tek yönetmen olduğunda yönetmeni ikna ediyorsan aslında işini bitirdin. Fakat bir direktör daha olunca işin daha güç olabiliyor. Lakin o da kimi kusurlarını toparlamak, en âlâ, en komplike performansı verebilmek ismine çok uygun bir denetleme ögesi oluyor” derken Mehmet Şeker “Bazen direktörler çok meşgul olabiliyor. Fakat iki direktörle bir sorum olduğunda illa birini bulabiliyorum” diye konuştu. 

Gökten düşen taş neden obsidiyen?

Söyleşide, gökten düşen taşın ‘neden obsidiyen olduğu’ da soruldu. “Bu soruyu beklemiyordum, memnun oldum” diyen sanat yönetmeni Aras Bilkin’in yanıtı şöyle oldu: “Aklıma birinci gelen şey, bu meteorit metal içerikli olabilir, bu yüzden obsidiyen üzere olabilir, fikriydi. Benim teklifim, direktörlerin fikri, metafizik, mitolojik araştırmalar, dizi-kültürel öyküler bizi yavaş yavaş onun, obsidiyen olması, o karanlığı içinde barındırması gerekliliğine götürdü. Ve ışığa verdiği reaksiyon çok güzelimize gitti. Yani onu satabildim Emre ve Gözde’ye!” 

Obsidiyen taşıyla ilgili olarak görüntü yönetmeni Arınç Arısoy’un da şunları söylediı: “Hikaye şu formda: İrfan gece karanlığında taşı bulur. Bunu görselleştirmeniz lazım. O taş yansıyor mu, o taşı nasıl ayırabilirim, o taş sahnenin içerisinde nasıl besbelli olabilir üzere sorular çıkıyor natürel. O yüzden birinci tartıştığımız hususlardan biriydi; yani parlak olması. Aslında sinema bigi birazcık; sinema da gerçeklik ve kurmaca ortasında ince bir çizgidedir ya bu, biraz da ona hizmet eden bir materyal”

Siz olsanız taşı satar mıydınız?

Söyleşinin en farklı sorusuysa “Böyle bir durum sizin başınıza gelse ne yapardınız; satar mıydınız, bekler miydiniz?” formundaydı. Grup bu soruya çok samimiyetle karşılık verdi: Ozan Çelik, “Tabii ki en fazla pahaya satmak isterdim. Orada ne yaşanıyorsa o! Böylece yanlışsız kast yapmışlar herhalde” derken Mehmet Şeker’in karşılığı, sinemada canlandırdığı Cevat karakterinin de bir değerlendirmesini içeriyordu: “Aslında ben Cevat’ı çok anlayabildiğimi düşünmüyorum. Zira bir o denli konuşuyor, bir bu türlü konuşuyor. Lakin sağ olsun Emre, Beğenilen ve öteki oyuncu arkadaşlarım bu süreçte bana çok yardımcı oldu. Sorunuza gelirsek ben, Cevat’ın yolunu izlemeyi tercih ederdim. Rüzgar nereden yapıtsa ona nazaran istikamet değiştirirdim”

Rahatsız edici, gerçek bir toksik erkeklik hikayesi: Barselo

Günün ikinci Ulusal Müsabaka sineması “Barselo”nun gösteriminin akabinde gerçekleşen söyleişe; yönetmen Erdem Yener, senarist Alper Kul, yapımcı Hüseyin Yener ile oyuncular; Ahmet Varlı, Naz Çağla Irmak, Bora Karakul, Burak Can Aras ve Özlem Öçalmaz katıldı. 

Alper Kul’un yazdığı ve daha evvel tiyatro oyunu olarak sahnelenen metinden sinemaya uyarlanan öykü; bir küme erkeğin, otogarda ‘tek gecelik eğlence’ arayışıyla başlasa da cümbüşten çok uzak, çok sert bir dönüşüme sahne oluyor. Öykünün, gerçek olaylara dayandığını belirten senarist Alper Kul; “Bu, Esenler otogarında zihinsel engelli bir kızı 10 yıl boyunca istismar edenlerin öyküsü. Orada bir mühlet çalıştım ve bunların gerçek olduğunu biliyorum. İnsanlık makûs ve ben de bunu, olduğu üzere aktarmak istedim. Hedefim da seyirciyi rahatsız etmek ve oyundan çıktıktan sonra bir müddet kendine gelememesini sağlamaktı” diye konuştu. 

Seyircilerin kanaati de bu taraftaydı; hatta ‘daha da rahatsız edici olabileceği’ yorumu yapıldı lakin direktör Fazilet Yener, “Bence gereğince rahatsız edici. Daha ne karanlık öyküler duyuyoruz, görüyoruz! Tahminen internette görmeye alıştık lakin şiddetin her türlüsü zati her an önümüzde var” dedi.  

Filmi; ‘toksik erkekliği çok âlâ anlatan bir film’ diye niteleyen Hasret Öçalmaz ise şöyle konuştu: “Ben hem bayan olarak hem de bu sinemanın oyuncusu olarak söyleyeyim; bu sinema, toksik erkekliği çok yeterli anlatan bir sinema. En alt katmandaki toplumsal statüye sahip erkeklerin, rastgele bir toplumsal statüye sahip erkeklerin, en primitif var olma biçimi ile var olduklarını göstermek için kullandıkları argo lisanın ve jargonun ağır bastığı bir sinema anlatıyoruz. Bir bayan olarak bunları ve daha fazlalarını; tacizi, şiddeti, mobingi, katli, her şeyi görüyoruz. Bizler sanatçıyız ve vazifemiz toplumda olanları aynalamak. Politik duruş, bu sineması yapabilmek ve bunları söyleyebilmektir” 

“İzleyiciye katarsis fırsatı vermiyoruz!”

Seyirciler bilhassa, oyuncuların bu ‘rahatsız edici’ karakterleri nasıl canlandırdıklarını, rolü çalışırken bir ‘vicdan muhasebesi’ne girip girmediklerini sordu. Bora Karakul “Ben bir ‘kötü’yü oynadığımı düşünmüyorum” dedi ve ekledi: “Ama ne yazık ki bu insanlardan çok var. Markette, dolmuşta görüyorum onları. Ve bu karaktere yaklaşırken yalnızca ‘o nasıl bakıyor’ diyorum. O vakit onun yalnızca etler, eğlencelikler ve çıkarlar gördüğünü anlıyorum. O denli olmamak aslında uğraş isteyen şey” 

Ahmet Varlı ise, Karakul’un tersine, “Ben makus birini oynadığımı düşünüyorum” diye konuştu. Bu hisle karakteri çalışmanın yolunu ise şöyle anlattı: “Oynarken kendi karakterinin avukatı olmak zorundasın. Öteki türlü oynaman mümkün değil. Onun münasebetlerini, nedenlerini buluyorsun ve o motivasyonla o karakteri yaratmaya başlıyorsun. Hitler’in bile çocukluğunu izlesen üzülürsün! Ta ki büyüyüp hareketlerini gerçekleştirene kadar. Münasebetiyle kötülük ne? Yeterli ya da berbat olmak bir argüman lakin hareketler, senin ne olduğunu belirleyen en değerli şey. Bir sürü münasebetleri ve travmaları olsa bile aslında makûs bir karakter. Evet; Ahmet olarak avukatı oluyorum ancak makûs bir adam. Sonuçta bu sineması neden yaptık, buradan geriye ne kalacak, diye sorduğumuz vakit beni memnun eden; izleyiciye bir katarsis fırsatı vermemesi. Düzgünlük kazandı, artık konutuma keyifli gidebilirim, duygusu vermiyor. Dünya zati artık bu türlü bir yer değil. Bence rahat olmaya gerek yok artık. Sanatın bir sorumluluğu da bu”

Kaynak: (BYZHA) Beyaz Haber Ajansı